"a whole shitload of nothingness"

Na een bruusk ontwaken en kort afscheid begeven we ons naar warmere oorden. Ofja dat was het idee want de weergoden hielden hardnekkig vol en stortten de ene na de andere bui over ons heen. Het duurde niet lang of onze magen beginnen luidkeels (kan dat?) te blèren om voer. Drie hamburgers en 'cokes' later zitten we weer warm en...nouja, vooral warm, in de auto over "the great ocean road" (dit is een lange weg langs de oceaan) op weg naar de 12 apostelen. Dit zijn een hoopje rotsen in zee waar de wind zich met windkracht 22 omheen worstelt. Uit ons hemd gewaaid komen we 401 kilometer later aan in Port Fairy waar opa bijna de hotelkamer in elkaar rijdt. In het restaurant bestelt oma eindelijk eens lokaal voer: gepaneerde krokodil. Een aantal monsterlijke knallen vanuit de keuken doen ons gerust onderuitzakken met de wetenschap dat die croc nu toch écht wel dood moet zijn. Buikje volgevreten, warme douche erachteraan en we zijn klaar voor de volgende dag, die, volgens opa, oersaai zou zijn.

De volgende dag reden we 568 km. naar Murray Bridge. Op een gigantische kreeft na was deze rit, zoals door het alwetende orakel al voorspeld, oersaai. 's Avonds gokten we 'om het eggie' om alle vier mijn bierdoppen. Nu ben ik bankroet dus ik zal jullie helaas niet van souvenirs kunnen voorzien.

Dag drie van ons outbackavontuur brengt ons naar Port Augusta, waar mijn geliefde grootvader mij dwingt een rondje te rijden. Voor ik het wist zaten we op de grote weg en konden we bij nader onderzoek van opa's ondergoed vaststellen dat stront met gemak minstens twaalf kleuren kan hebben.
Dolblij komen we terug bij onze cabin waar we, nadat mr creditcard de grond uitgebreid gezoend en tot ene meneer God "dank U" geroepen heeft, een biertje of vijf pakken. Een bezoek aan het toilet doet mij vermoeden iets te veel op te hebben aangezien het getekende vliegje in de pot voor de verandering wél wegvloog na de traktatie van een ferme straal....inderdaad.
's Avonds met bloed, zweet en tranen mijn doppen terug gewonnen. Ja, we spelen hier om keiharde pegels en het gaat er hard aan toe.

Ons vertrek vanuit Port Augusta verliep voorspoedig en gauw zaten we dan al op de freeway richting Ceduna. Ergens in the middle of nowhere aten we een hamburger die hun sporen in onze handen schroeiden. Zo heet waren ze. Bij hetzelfde roadhouse als waar we deze burgers aten liep ik spontaan gilles de TERING la tourettes op in combinatie met een aanval van parkinson. Dit door de 4,7 miljard vliegen die besloten hadden om op mijn lichaam te bivakeren. Hoogst irritant en vooral onzinnig omdat oma duidelijk meer zweet bezat dan ik.
Het moment was daar, ik mocht rijden en deed dit met veel plezier en snelheid. Heinz zal zich in Castlemaine een ongeluk schrikken als hij al die bekeuringen op de mat ontvangt. Nou, ik overdrijf een kleeeiiin beetje want zodra ik over de 100km/h ging (je mocht er 110) brulde opa "HONDERD!!" door de auto heen. Afijn, we komen levend aan in Ceduna waar ene Dave ons humeur verziekt met de mededeling dat hij de weg, waar wij vier dagen over deden, in 1.5 dag(en) geklaard had. Na een bloedstollende yahtzee finale moest ik helaas mijn meerdere erkennen en kroop dus maar met de staart tussen de benen mijn mand in.

De nullarbor verschilt op maar één punt van de maan; er groeien tenminste nog embryonale struikjes. Voor de rest is er gewoon NIKS. Met uitzondering van 68 miljard vliegen en om de 250km een roadhouse. Stel je hierbij niet te veel voor, de shell in Nederland heeft een breder aanbod aan voer, souvenirs én brandstoffen. Bij het roadhouse werd ik overigens die-hard achtervolgd door drie dingo's ("wilde" honden/wolven). Waarom is mij nog een raadsel, maar het zou iets te maken kunnen hebben met mijn nieuwe haarkleur; felblond/geel. Na ze ervan verzekerd te hebben NIET hun alfa te zijn, rijd ik door naar Eucla. Als mij door gillende, tierende, maar vooral stuiterende ontsnapten uit een 'ouden van dagen' huis bevolen wordt te stoppen voor een 'welverdiend' (is dat zo?) peukje, rijd ik nietsvermoedend over een aantal onschuldige gaatjes in het zand. De horzels, op hun beurt, kwamen luid scheldend naar buiten gestormd om de zojuist ingereden voordeur en de gek die ze inreed te bekijken. Drie maal raden wie ze als eerste tegenkwamen. Inderdaad, zelfs na vier jaar kenden ze oma en de hoge kwaliteit van haar bloed nog. (goed jaar) De weg ging maar één GOEDE kant op en dat was Eucla waar we met diens vier andere inwoners een plekje in het motel delen. Ik bereik een dieptepunt in mijn yahtzee carriëre en besluit dan maar mijn psp te misbruiken.
Dag zes brengt mij achter het stuur en ons naar Balladonia. Voor we daar waren, trakteerden we ons nog op een hamburger in een roadhouse waar ons op een plakaat werd beloofd: "hot beer, lousy food and bad service. Enjoy your stay." De zalige hamburger verterend meld ik de eigenares dat het allemaal reuze meeviel, waarop ze mij verzocht dan wat langer te blijven. Ik maakte met subtiele gebaren richting mijn naar nicotine snakkende grootouders duidelijk dat dit helaas niet ging en we vervolgden, al zigzaggend door de talloze roadkills, onze weg naar Balladonia. In Balladonia is in 1979 een ruimtestation van de NASA naar beneden gekomen waarna de rangers ze een boete van $400 oplegden wegens vervuiling. Dit is echt gebeurd! Na over de langste, rechte weg in Australië gereden te hebben, (146.6km, dat is van Den Bosch naar Purmerend)
komen we uitgedroogd maar voldaan aan in Balladonia, waar ik na een portie maffiavoer en het dagelijkse yahtzee schandaal, al kilometertellend in slaap val.

Eindelijk aangekomen in Kalgoorlie was het eerste en tevens laatste wat ik deed mijn vriendin opbellen. Dat gesprek was kort en resulteerde in mijn huidige single-zijn. Ik ga er verder niet op in, maar dit bespaart mij een heleboel keer te moeten vertellen hoe het in de liefde is.

Op onze 2e dag in Kalgoorlie maakten we een tripje naar de “miners hall of fame” waar we een 40 meter diepe mijn ingejaagd warden door een man die, voor mijn gevoel, moet opzoeken wat een spatie is en hoe je het in een zin verwerkt. Niet te verstaan, maar toch heel interessant. Zeker het deel waarbij een of andere drilboor met bijbehorende afzuiger aan werden gezet en aanstonds begonnen met het produceren van een hoogs irritant en doordringend geluid van zeker 150 decibel. Het opgegraven goud moet natuurlijk omgesmolten worden en daartoe warden we verzocht te kijken naar een andere, eveneens onverstaanbare, man te kijken die een staaf koper omsmolt. Het leukste van heel dit gebeuren waren nog wel de poeltjes waarin je goud kon zoeken. Na het vinden van het eerste minieme korreltje goud sloeg de goudkoorts toe, wat resulteerde in de huidige schat van 13 stipjes goud in een busje water. Ik denk dat ik er een auto van ga kopen of anders een lollie. ‘s Avonds werd mij verzocht een pan spaghetti te maken wat ik met veel plezier en heisa deed. De spaghetti was verukkelijk, dus mag ik de rest van de rondreis ook maken. Mooi meegenomen.

Dag drie in Kalgoorlie bracht ons naar “the Big Pit”.
Erg interessant om te zien, ook al is het ‘enkel’…een groot gat.
Reusachtig gat om precies te zijn. Bekijk de foto’s als je wil zien HOE groot wel niet.
Helaas kan ik over de rest van de dag weinig schrijven aangezien onze 2e activiteit in het internetcafe plaatsvond.
Groetjes uit Kalgoorlie.