Zoals het klokje thuis tikt, zo tikt het hier 7 uur later.

Aangekomen in Hong Kong valt ons op hoeveel chinezen hier rondlopen en allemaal bami-vretend. Nadat we geld gewisseld en de caffeine vooraden aangevuld hadden, begon het wachten op de aansluiting naar Denpasar - Bali. In het vliegtuig naar bovengenoemd Walhalla begon het slaapgebrek ons redelijk op te breken. "Goodmolning, Sil. We have bleakfast fol you". En dat om 3 uur 's nachts. Rot op met je rijst. Afijn, knikkebollend staan we in Bali bijna een uur te wachten op ons visum, welke wij met een brede glimlach in onze paspoorten geramd krijgen. We hadden de koffers nog niet in ons bezit of de zwaartekracht pleegde een aanslag op oma haar leven. Hun vete is namelijk nog steeds niet uitgevochten en dat zal, vrees ik, ook nooit gebeuren. Ze viel om tegen de bagageband en haalde hierbij d'r halve onderbeen open. 1 - 0 voor de zwaartekracht. Enig plakgebeuren hield het bloed op zijn plaats en ontdaan door al dit geweld, bloed en de monsterlijk zware koffers lieten de douanebeambten ons, angstig om zich heen kijkend, doorlopen. Eenmaal buitengekomen kwamen we 2 bekenden tegen: de man met de hamer en zwaartekracht. Eerstgenoemde gaf ons een formidabele slag in het gezicht met zijn hamer van 32 graden en 92% luchtvochtigheid. De tweede besloot van de ontstane verwarring gebruik te maken om nogmaals tot last te zijn: 2 - 0. Oma plat, opa draait zich om met een gezicht van "niet weer" en ik maak vlijtig aantekeningen. Een rit van 15 minuten bracht ons naar ons hotel (paleis) Ramayana. Het kostte me 2 uur om mijn ogen in m'n kassen terug te krijgen. Stel jezelf voor: een prachtig eiland met hoge, groene palmen, bloemetjes, fonteinen, 200 slaven, alles gebouwd in de indonesische stijl en met 2 heerlijke zwembaden. Nu komt het mooiste, ik ben er en jij niet. Nou heb ik mijn ogen er weer inzitten, maar mijn neus durf ik niet meer te laten zien. Dit omdat, toen ik de straat overstak, ik meteen 4 vrouwen aan me geplakt had. Een gaf me een manicure, 1 een pedicure, een hing kralen in m'n haar en de 4e viel opa, die dit gebeuren vlijtig op de gevoelige plaat zette, lastig. Nog voordat ik kon zeggen "No money" waren ze klaar en had ik al schulden opgebouwd. 's avonds liet Oma zich hechten, wij gingen aan het bier en na het, ZALIGE, eten rolde ik voldaan en aan het eind van m'n latijn m'n bedje in.