Apenstreken

Na het gelukkige weerzien met Henk, de volgende ochtend, strompelde ik zo goed en kwaad als ging naar het restaurant voor een ontbijtje. Dit bestond voor de verandering een keer niet uit sambal met rijst en kip, maar een toastje met ei, een bakkie pleur en een paar stukjes fruit. Terwijl ik deze geestverruimende maaltijd efkes liet zakken dook in vol overgave het zwembad in om Wayan niet op te zadelen met mijn puberale luchtjes in de al zo hete auto. Die gaten in de vloer ventileren toch niet zo goed als gehoopt. Wayan bracht ons naar een tempel in een vijver in de bergen, een tempel op een grote kei in zee en een tempel op een klif aan zee waar een stel apen onze onvrijwillige brillendonatie al met smart op zaten te wachten. In de laatstgenoemde tempel zouden we ook de 'Kecak' (vuurdans) aanschouwen. Tijdens onze wandeling door de tempel, richting het openluchttheater hoorden we om de haverklap een gil, gekleed in ware doodsangst, vanuit de mensenmenigte. Dit bracht doorgaans een leuk tafereel met zich mee. De gil kwam van de naieveling die iets (bril/pet/etc) op zijn hoofd had laten zitten en er vol afgrijzen achterkwam dat hij zojuist door een aap was bestolen. De aap zou de bril in een aantal stukken breken, weggooien en hetzelfde geintje bij een ander proberen. Als je een beetje geluk hebt in de vorm van een zakje pinda's, kon je die omhooggooien waarop de aap de bril los zou laten en in plaats daarvan het zakje pinda's verorberde. De vuurdans was iets waanzinnig moois wat ik niet kan en dus ook niet ga beschrijven. Voor meer details kun je de foto's aanschouwen. De rest van de dag was onnoemenswaardig oninteressant dus ik zal mijn mooie praatjes bewaren voor mijn volgende kletsverhaal.