Backpacker zoekt vrouw

Vandaag de 21e juni 2009, ruim een maand sinds we Kununurra achter ons gelaten hebben, kan ik na lang overwegen met zekerheid zeggen dat ik geen heil zie in een huwelijk met ene Margaret Ngurkakutu.

Op één van onze nachtelijke (drink)partijen waren wij spontaan, ineens en vooral zomaar in het gezelschap van de twee Aboriginal zussen, Claire en Margaret. Overduidelijk hoopten de twee snoeperds een degelijke hoeveelheid drank bij ons te kunnen bietsen. Zo gul als wij backpackers zijn hebben ze voor ze het zelf wisten allebei een fles wijn in de dorstige handjes gedrukt gekregen. Zeer subtiel verplaatst Margaret, de jongste (32) van het stel, haar stoel tot vlak naast de mijne. Waarop de volgende conversatie ontstond:

-M: (aardig lazarus) "Are you married?"
-Ik: "Haha, no, I'm still very young you know"
-M: "Nice, I love you, will you marry me?"

Op dit punt konden uit pure horror zowel mijn benen als die van de stoel mijn lichaam niet meer behoeden voor een zekere botsing met moeder Aarde, met het lakonieke gezicht van een dronken, spartelende backpacker als gevolg. In een flits zag ik felblonde negertjes met kleine speertjes op kangoeroes jagen en 's avonds hun belly vol eten met world's best pancakes.
Mijn volgende ademteug stelde mij in staat de voordelen tegen de nadelen af te wegen. Altijd drank in wigwam, maar met haar (welliswaar groteske)uitkering geen uitzicht op een succesvolle carriëre. Veel nieuwe vrienden, maar vertier moet gezocht worden met wijn op het grasveld.

Felix helpt me overeind en fluistert me toe: met een beetje geluk kan je vanavond van bil! Op dit punt sta ik op en met een flesje wijn kruip ik in een donker hoekje tot mijn potentieel toekomstige vrouw samen met mijn potentieel toekomstige schoonzus het dingo-bushpad kozen.
De volledige breedte van het pad gebruikend om mij vooruit voort te bewegen, rol ik terug naar mijn tent om schichtig en zwemmend in angstzweet in een hoekje te duiken.
Van een ontspannen nachtrust is nu ook geen sprake meer.